Het is met de windenergie in Nederland pas wat geworden aan het eind van de jaren 90, toen de energiemarkt werd geliberaliseerd en ook boeren en projectontwikkelaars de ruimte kregen als aanbieder te fungeren. Hier is een mooie parallel met de zorglandbouw die volgens mij ook niet zozeer groot geworden is door strategische beslissingen van ondernemende boeren, maar door de veranderende institutie in de zorgmarkt dat mensen hun eigen zorg konden gaan inkopen.
In Denemark
en en Duitsland was er begin jaren 90 al veel meer groei, ook door een andere institutionele omgeving. In Duitsland waren de elektriciteitsmaatschappijen bij wet uitgesloten van subsdie en kleine producenten waren veel beter in staat zich aan te passen aan lokale eisen van burgers. In Denemarken moesten eindgebruikers in projecten betrokken worden en de eigenaar binnen 3 kilometer van de molen wonen. Dat leidde ook tot betere inpasbaarheid. Beide landen zijn nu exporteur van windturbines, Nederland heeft die markt gemist.In Nederland werd vooral het CO2 argument ingezet maar dat legitimeert niet op lokaal niveau waar de landschapseisen en (vermeende) hinder sterke argumenten zijn om projecten te stoppen.
Een ingewijde wees er op dat in de Nederlandse energiefora sprake was (en mogelijk is) van een gesloten netwerk tussen ministerie(s), Gasunie, NAM, Shell, elektriciteitsmaatschappijen en andere grote partijen, wat regelgeving ten gunste van nieuwkomers niet voor de hand liggend maakt.
Agterbosch beveelt dan ook segmentering van beleid aan, dat rekening houdt met de 'implementatiecapaciteit' bij actoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten