Een van de meest afwijkende stellingnames, waar het blad immers prat op gaat, is van de Vlaamse agro- en biotechnoloog Stef Aerts uit Sint-Niklaas en Leuven. Die constateert dat "slechts 40% van het EU budget gaat naar landbouw. De rest verdwijnt naar andere sectoren waarover Brussel weinig of geen zeggenschap over heeft". Het staat er echt. Hij komt vooral op voor de intensieve veehouderij, die van oudsher toch al weinig beschermd is (hoezo: mag goedkoop Braziliaans vlees hier binnen?), en nu last heeft van de gestegen en fluctuerende graanprijzen. De mest blijft onbesproken.
Volgens Aerts verwacht niet veel van een consument die geen verschil maakt tussen eten de een nieuwe smart Phone. Het wordt volgens hem tijd voor kartels met prijsafspraken in de keten. Als die gepubliceerd worden is er niets geheims aan en zou het moeten mogen - naar zijn idee.
Vlaanderen ligt tussen Nederland en Frankrijk, ook in zijn economische politiek, zo legde me pas een vooraanstaande Vlaamse journalist uit. In dit geval wat dichter bij Frankrijk dan Nederland, zo vermoed ik.
