Vaak ligt er een forse beleidsingreep ten grondslag aan een verandering en zo ook hier: de angst dat al die importen niet meer betaalbaar zouden zijn, leidde tot een regime-change. De grenzen werden opengegooid voor handel, ineffeciente bedrijven gingen failliet en er werd fors ingezet op wetenschappelijk onderzoek in plaats van subsidies.
Dat wetenschappelijk onderzoek werd geconcentreerd in Empraba, een organisatie grofweg vergelijkbaar met Wageningen. Die richten zich op de zurige en arme gronden van de Cerrado, de savannen. Met heel veel kalk bleek de bodem te ontzuren. Er werd een bacterie ontwikkeld die juist in deze grond stikstof helpt binden. Tweede troef was een specifiek gras uit Afrika halen en veredelen zodat grasopbrengsten sterk omhoog gingen, goed voor de rundveehouderij. Inmiddels worden ook genetische modificeringstechnieken op dat gras ingezet.
Het derde succes, en de belangrijkste, was om soyabonen aan te passen aan de tropen. De plant komt tenslotte uit Japan en Korea. Met een kortere groeiperiode (meer oogsten per jaar) en aangepast aan de wat zurige grond. Het ontwikkelde tot slot van de succeslijst ook no-till farming technieken, met minder grondbewerking dus.Wat achterbleef in de ontwikkeling was overigens het transport: lange afstanden, slechte verbindingen.
The Economist van vorige week documenteerde dit in een mooi verhaal, dat vooral een lofzang is op het Empraba model. Niet onterecht overigens, in Nederland en Denemarken koos men eind 19e eeuw ook voor zo'n model na een landbouwcrisis. En dat werkt nog steeds. The Economist ziet er dan ook veel hoop in voor de wereldvoedselvoorziening en voor Afrika: het is meer een organisatieprobleem dan een technische onmogelijkheid.
Over de Amazone gaat dit verhaal niet, en op de website van het blad levert dat onder lezers dan ook wel wat discussie op.
The Economist: The miracle of the cerrado, 28.8.2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten