Landbouw is de grootste boosdoener. Irrigatie-economen van de Wereldbank wijzen er op dat water slecht geprijsd is: 10 -50% van de kosten van het draaiend houden van het irrigatiesysteem. En ook maar zo'n 10-50% van wat water waard is in termen van waterproductiviteit. De prijs moet dus eigenlijk een factor 4 - 100 omhoog. Dat gaat natuurlijk voorlopig niet lukken.
Er zal dus een mix van instrumenten moeten komen: naast beprijzen van watergebruik ook eigendomsrechten en handel daarin (net als CO2 rechten) en regulering met ge- en verboden.
Wat niet helpt, zo stelt het blad nog even, is de "virtual water footprint": het uitrekenen dat een appel 70 liter water kost, een liter melk 1000 liter water, een liter drinkwater minstens 2 liter, een kilo katoen 11.000 liter. Terecht wijst The Economist er op dat dit een misleidend concept is. Neem het voorbeeld van de 2400 liter water voor een hamburger en 15.500 voor een kg rundvlees. Dat mag niet de indruk oproepen dat het eten van rundvlees een gewetensloze actie is. Veel koeien worden voor de melk gehouden. Anderen grazen op grasland en gronden die niet voor andere gewassen geschikt zijn. En in Afrika kun je een kilo rundvlees produceren voor maar 146 liter water, minder dan 1% van het veel gequote cijfer hierboven.
Waar dan uit volgt dat beprijzen (het internaliseren van externe effecten) een slimmer idee is dan regulering of op verkeerde inzichten je consumptiepatroon aanpassen. Het lijkt het CO2 debat rond vlees wel. En bovenal is dus handel van belang. Zo zou Europa, waar de rivieren nog heel veel water naar de zee brengen, zich kunnen specialiseren op water-intensieve gewassen (aardappelen, groentes, melk?) en drogere gebieden op minder water-afhankelijke (granen?). Wie lokaal consumeren voorschrijft verergert het probleem.
The Economist: For want of a drink - a special report on Water. May 22nd 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten