De prijsopdrijvende rol van projectontwikkelaars op de grondmarkt is bekend: grondposities geven een recht om ook een uitbreidingsplan te mogen realiseren en dus is het voor projectontwikkelaars met toegang tot de kapitaalmarkt aantrekkelijk om 'strategische grondposities' te verwerven. Ze kunnen dus veel betalen, waardoor de waarde voor een rode bestemming fors hoger is dan voor een groene. En die betalen ze ook weer niet helemaal uit (omdat ze een risico lopen dat hun positie niet verzilverd kan worden ondanks hun mooie plannen voor de wethouder) zodat ze (via een portfolio-effect) ook nog een stukje van de waardetoename door herbestemming meepakken. Daar is overigens niets mis mee: de wetgeving roept dit systeem op.In de NRC van zaterdag voert emeritus hoogleraar en bouwmarkt-deskundige Priemus er nog een interessante observatie aan toe: de bouwfraude. Daardoor verdwenen de zekerheden in de sector: onderlinge afspraken konden niet meer. "Om toch enige zekerheden te krijgen, verwierven bouwers massaal grondposities, in feite een nieuw soort monopolie". Waarop de grondprijzen omhoog schoten.
Ook opvallend: waarom veel landen in de crisis extra geld in onderzoek en innovatie steken, en Nederland in de bouw. Ligt volgens de bouw aan slecht lobbyen van NWO en het tweegesprek tussen de bouw en NWO in de NRC van een paar weken geleden waarin dit aan de orde kwam leek er wel een bewijs van. Maar evengoed bleek dat de bouw het dus uitstekend geregeld heeft.
NRC1.8.2009 "Zelfs miljardenhulp kan de bouw niet redden"
1 opmerking:
Tja, de bouw haalt wel meer genitjes uit om het verleis van de bouwfraude te compenseren (zie mijn artikel over mogelijke chantage).
Ik ben overigens van de blijkbaar onhaalbare mening dat grond niet in particulier bezit zou moeten zijn, maar in bezit van de overheid. Of op zijn minst zoiu grond alleen in bezit mogen zijn als er daadwerkelijk iets nuttigs op wordt gedaan. De prijs opdrijven valt daar m.i. niet onder.
Een reactie posten