Zo'n 400 kilometer ten Noorden van Roma ligt Emerald. Ooit ook begonnen als een agrarisch stadje aan het eind van een spoorlijn. Een tegel-promenade in het stadspark belicht de geschiedenis van Emerald en zijn legendarische State farm die boeren wel eens even zou leren om onder extreme droogte te boeren. Volgens de eerste zin van een boekje in het toeristenbureau overigens een mislukt project. Australiers zijn geen meesters in verhullend taalgebruik.
Extensieve rundveehouderij is er nog altijd belangrijk: ik bekeek het Victoriaanse houten station en daar stond een lange veetrein van Meatpackers die het vee naar de slachthuizen in Rockhampton brengt. Blijkbaar is vervoer van levend vee nog altijd aantrekkelijker dan ter plekke slachten - dat lijkt op een pad-afhankelijkheid uit de tijd van voor de diepvries en koelsystemen. Verder staat er in het stadspark een enorme ezel met een kopie van van Gogh's zonnebloemen. Dat gewas heeft mogelijk de tulpen vervangen die onze management assistente B. er twaalf jaar geleden nog pelde.
In Emerald zag ik zo snel geen kantoor van de Rabobank, maar wel van ABN Amro. En dat is gepast want Emerald is tegenwoordig vooral een mijnbouwstadje. In de omgeving delft men goud, saphieren, koper, zink en steenkool - als je in dagbouw althans ook van delven kunt spreken. En dat is een booming business. De spoorlijn naar de kust wordt zo te zien verdubbeld want alles moet naar China. In twee dagen tijd werden we op de highway drie keer verwezen naar de berm omdat er grote mijnbouwmachines over de volle breedte van de weg van de kust naar het binnenland werden getransporteerd.
Australische stadjes in het binnenland: centraal staan primaire industrieen zoals landbouw en mijnbouw. Ooit heb ik iemand horen beweren dat de erosie in de landbouw in sommige droge jaren zo groot is dat ook dat een vorm van mijnbouw is. Maar dat is een ander verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten