Het lovend besproken boek bevat o.a. de historie van de veilingfusies, die maar traag en met veel bestuurlijk gedoe tot stand kwamen. Met een activistische rol van het ministerie van Landbouw, middels de ambtenaren Piet Slis en Wim Tacken. De laatste liet een studie maken door het LEI en mede naar aanleiding daarvan ging op 21 juli 1985 de kogel door de kerk en fuseerden de vier veilingen tot de Cooperatieve Tuinbouwveiling Zeeland. Lang zou die niet bestaan, al snel kwam er een fusie met Zuid-Holland-Zuid en in 1996 kwam The Greenery tot stand. "En die valt nu uit elkaar" schrijft de recensist. Overigens opvallend duidelijk blijkt bij de instelling van de veildwang in WO-1 dat grotere telers geen belang hadden bij de veiling. De veiling bundelde vooral kleine partijen en dwong daarmee een betere prijs af. Voor de groten was dat niet nodig. Toen de veildwang kwam verdubbelde het aantal leden bij de veiling Goes, en vertwintigvoudigde (!) de omzet. WO-1 ging ook gepaard met prijsstijgingen maar het geeft aan dat een veiling er niet alleen was voor betere prijsvorming via transparantie en minder onderlinge concurrentie, maar vooral ook om schaalproblemen en daarmee gepaard gaande transactiekosten voor de handel op te lossen.
Enfin mooi dat ook weer eens is gedocumenteerd hoe in die tijd de overheid activistisch de concurrentiepositie verbeterde door de weg te wijzen. Dat is in het huidige EZ-denken minder vanzelfsprekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten