Daaruit blijkt weer maar eens dat landbouw vooral ook een strijd is tegen de natuur, waaruit steeds weer nieuwe virussen en enge ziektes opduiken door de Darwinistische toevalsgeneratoor die nieuwe soorten verwerkt. De agrarische sector moet via veredeling maar proberen om die ziektes weer het hoofd te bieden. Dat geldt ook in het geval van tarwe-roest, dat ergens in Kenia is opgedoken in de jaren negentig en met 1000 mijl per jaar de wereld intrekt en binnenkort de Punjab bereikt. Tijdens de groene revolutie was het door nieuwe rassen van de aarde verdwenen, zo dacht men. Nu blijken ook die rassen vatbaar.
Publieke middelen kunnen beter worden ingezet voor onderzoek naar nieuwe rassen dan voor boerensubsidies zo betoogt mijn favoriete opinieblad. Voor veel mensen, zo schrijft het blad, is de wederkomst van graanroest een waarschuwing om voorzichtig zijn met overmatige wetenschapsbemoeienis, afhankelijkheid van een beperkt aantal rassen, en veredeling als zodanig. Hadden we ons, zo is de redenering, maar niet afhankelijk gemaakt van 1 gen dat nu niet meer werkt, dan had tarwe nu geen gevaar gelopen.
Niets is minder waar, zo stelt The Economist in een editorial, de waarheid is vrijwel het omgekeerde. Zonder de door Norman Borlaug ontwikkelde veredeling die de graanroest uitschakelde zouden miljoenen mensen meer ondervoed zijn. Het gen Sr31 dat hij ontdekte was zonder twijfel een van de meest profijtelijke vondsten in de geschiedenis. Het was niet het product van genetische manipulatie maar van geduldig ouderwets kruisingswerkt van het type dat al eeuwen wordt gedaan. Dat geldt ook voor de nieuwe varianten die er inmiddels zijn in de strijd tegen de tarweroest.
Kortom wetenschap is de oplossing voor deze problemen, niet de oorzaak. En de moraal is dat de landbouw alle mogelijkheden moet hebben om de constante oorlog tegen de natuur te winnen, inclusief GM.
Rust in the bread basket , THe Economist, 3 juli 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten