bloemlezen over affaires.

Mooi wandelweer vandaag, reden dat ik me beperk tot een bloemlezing uit de bepaald interessante NRC van gisteren die de affaires van deze week verdiepte. Allereerst was er gedoe bij Zembla over asbest in brood bij Bakkersland. In sommige ovens zit nog altijd asbest en daar is een werknemer ernstig ziek van geworden. Triest. Maar de discussie ging al snel over het feit dat er ook asbest in of op een partij brood terecht is gekomen, die echter nooit de consument heeft bereikt vanwege een weigering bij de super resp. een recall. Je zou dus zeggen: het systeem van controle werkt. Maar Zembla suggereert anders. Commotie.
Iedereen die nog wel eens een keer zelf kookt zal het overkomen zijn dat de aardappels te weinig water hebben en aanbranden. Of dat de sla te lang in de koelkast ligt en deels verlept is. Of er schimmel op een stukje kaas zit. Allemaal vreselijk dramatisch - als het op tafel komt. Maar bij een goed werkend systeem komt het niet zover en gooi je het spul weg.
Begrijp me goed, er hoort geen asbest vrij te komen. Maar het is een risico-analyse of je de (neem ik aan) te goeder trouw gebouwde ovens onmiddelijk vervangt of niet. en dat pas op termijn doet. Ik hoop dat Bakkersland en de VWA die hebben gemaakt. Zembla had het niet over een risico-analyse maar over een liquiditeits- of winstgevendheidsprobleem: de suggestie is dat door de lage marges in de voedselketen er onzorgvuldig moet worden gewerkt omdat er geen cashflow is om te investeren (en dat supermarkten dus de prijzen moeten verhogen). Kan, maar de hogere prijzen hadden ook naar de tantiemes van de directie of naar dividend voor de aandeelhouders kunnen gaan. Kortom er kan best een verband zijn tussen lage prijzen en aanzetten tot slordig werken maar het is ingewikkelder dan gesuggereerd.
Enfin, koren op de molen voor Youp van 't Hek om de vloer aan te vegen met Vezelrijk brood en de campagne Brood! daar zit wat in! Herman Lelieveldt, van het Middelburgse Univeristy College Roosevelt, pleit voor naming, shaming and framing. Omdat wetgeving onvoldoende werkt. Zijn punt is dat er onvoldoende handhaving is door gebrek aan mankracht en dat in de totstandkoming van wetten de lobby van het bedrijfsleven te groot is. Naming, framing, shaming (zou mijn volgorde zijn) werkt dus beter. Zembla had het al begrepen.

IBAN
Begin november las je hier al waarom IBAN slecht ontworpen is, en Marc Chavannes heeft het er nu helemaal mee gehad. Het uitstel van 6 maanden tilt het lekker over de Europese verkiezingen heen maar het blijft een voorbeeld van -in zijn ogen- falende eurocraten die niet luisteren naar burgers (zijn die geconsulteerd dan??). Richtlijn 260/2012 schijnt zelfs het met software automatisch aanvullen van het nummer te verbieden.
Ik vrees dat de werkelijkheid er meer een is van een spreekwoordelijke commissie van ambtelijke (bancaire) deskundigen die een paard moet ontwerpen en met een kameel komt. Maar inderdaad had een EU commissaris hier nee tegen moeten zeggen.
Wel heeft Chavannes een mooi citaat van Jochen Bittner, politiek commentator van The NY Times, die schreef dat "de EU te groot geworden is op kleine punten en veel te klein op hoofdzaken. Ze verbood gloeilampen maar heeft geen energiepolitiek". En te zacht op harde onderwerpen (zoals defensie) en te hard op zachte (andermans fouten in buitenlandse politiek). In dezelfde NRC betoogt Geert Buelens dat het een kolosale fout is van de Europese Commissie om niet in EU verband 1914 en WO1 te bezien en van elkaars verschillende opvattingen over de grote oorlog op de hoogte te raken en te leren.

Zelfplagiaat
En dan is er nog de kwestie Nijkamp waarin de econoom met een productie van 1 paper per 3 dagen  van plagiaat en (nieuw woord) zelfplagiaat wordt beticht. Het eerste is fout en lijkt door de VU slecht te worden afgehandeld. Maar de aandacht verschuift naar zelfplagiaat, wat blijkbaar een voorpagina waard is. Diefstal van jezelf lijkt me lastig. Het is wel zo efficient (ook voor de reviewers en lezers) om bepaalde methoden of eerder werk met een standaard passage uit een eerder artikel weer te geven. Maar daar moeten blijkbaar aanhalingstekens om. Een van de stukken over de affaire wees er terecht op dat in stukken voor beleid en praktijk de herhaling juist nodig is, net als in reclame.
Nijkamp zal dus wel fout zitten maar het is vooral het systeem dat fout zit door zo excessief naar 1 indicator te kijken. Een perverse prikkel noemen we dat. En waarom streeft iemand van dat niveau en die leeftijd zo'n productie van gewone papers na - een paar keer per jaar een mooi overzichtsartikel of echt iets nieuws in een topblad, zou dat niet beter sieren? Hopelijk lezen we dat volgende week. In plaats van de affaire Hollande, die zich blijkbaar als een gehelmde crimineel door het Parijse verkeer begeeft op weg naar zijn nieuwe lief.