Ik lust geen melk. Ik vermoei je daar mee omdat het komt door het verplichte schoolmelkprogramma in de jaren zestig. Een idee uit het Europees landbouwbeleid: melk was goed voor kinderen en er was genoeg, zo niet teveel van. Het ging mis omdat het wel eens in de zon buiten stond, en zo heb ik een keer bedorven melk gedronken. Dat leidt tot overrreactie, temeer daar er strikt op toegezien werd dat we elke dag ons flesje leeg dronken. zodat ik het nu niet meer door mijn keel krijg. Het leidt ook tot een zeer liberale opvatting over de rol van de overheid: we kunnen zelf wel bepalen wat we willen eten.
Dat alles maakt me dus wat kritisch op ongetwijfeld goed bedoelde acties om de afzet van fruit op scholen veilig te stellen. Ik moest daar aan denken toen ik vanavond de NRC las.
Die gaf nog een reden vraagtekens bij dergelijke EU programmas te zetten. Alan Matthews, hoogleraar landbouweconomie van het Dublinner Trinity College, die ik ken als medebestuurslid van de EAAE, werd vanavond in de NRC geciteerd als tegenstander van het EU schoolfruit programma.
Hij wijst op het subsidariteitsbeginsel: schoolbesturen kunnen zelf wel uitmaken of ze gratis fruit willen verstrekken of niet, resp. de kids verplichten dat op school te nuttigen. Waarom moet dat centraal vanuit Brussel. En als de EU wat wil doen om de fruitconsumptie te verhogen, kunnen ze beter de bescherming aan de EU grens afbreken, zo stelt Matthews: dan daalt de prijs van het spul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten