te vertellen. We weten dat de rijken veelal gelukkiger zijn dan armen (althans dat komt uit enquetes), maar het gemiddelde gaat er niet op vooruit als een land rijker wordt. We zijn nog even gelukkig en ongelukkig als in de jaren vijftig. Geluk is dus een positioneel goed, het hebben ervan kan alleen ten koste van anderen, net als er maar een persoon per jaar een bepaalde Oscar of Nobelprijs kan winnen. Mensen raken gewend aan wat ze al hebben, en letten vooral op wat ze nog niet hebben - en de buren wel. 'To keep up with the Joneses' blijft voor de aankoop van sommige goederen en salarisonderhandelingen een belangrijk motief.Cognitieve economen bemoeien zich wel steeds meer met dit onderwerp en twisten nu ook over smaak. Nobelprijswinnaar Kahneman onderzocht pijn in een ziekenhuis en constateerde dat de duur van de pijn minder belangrijk is dat het hevigste pijn moment en de pijn aan het eind van het proces. De laatste en hevigste herinneringen blijven hangen. Objectieve herinnering is dus lastig en het voorspellen van het effect van je eigen actie nog meer. Daarom is innovatie (hoeveel pijn brengt het mee?, hoeveel levert het op?) dus lastig.
Gebaseerd op een artikel uit The Economist van 23 december 2006 ' Hapiness and economics'.
Op de (eigen) foto typische knotwilgen in een nieuw natuurgebied ten zuiden van Delft
Geen opmerkingen:
Een reactie posten