we beginnen het nieuwe jaar met nog wat informatie ontleend aan stukken die ik in de kerstvakantie las. In de kersteditie van The Economist maakte de columnist Charlemagne zich vrolijk over de Europese traditie van typische, historische, levensmiddelen. Het leidt tot een lange lijst van producten die helemaal niet zo oud zijn, en ook niet typisch. Een lijstje.
- Ciabatta: typisch Italiaans, in 1982 geïntroduceerd door Italiaanse bakkers om de opmars van het Franse stokboord, de barquette, een halt toe te roepen.
- Trdelnik: sinds een jaar of tien op elke straathoek in toeristisch Praag te koop: Deens deeg met daarin een rotisserie van kip. Misschien Roemeens of Slovaaks, zeker niet Boheems.
- Belgische bieren, de dubbels en tripels. ontwikkeld omdat het tussen 1919 en 1983 er in cafés in België geen sterke drank mocht worden verkocht. (ik heb ook wel eens het verhaal gehoord dat er eerder al sterke drank alleen per liter mocht worden verkocht, dit moeten we nog eens nazoeken)
- Zwitserse fondue: geïntroduceerd door de Schweizerische Käseunion toen in de jaren dertig er een overschot was van Emmentaler en Gruyère door de crisis en ingestorte internationale handel. Asteris en OBelix hebben dus geen kaasfondue genuttigd
- Ploughmen's Lunch, het met kaas overladen pubfood werd om vergelijkbare reden bedacht door de Milk Marketing Board in het VK in de zestiger jaren
- Bailey's Irish Cream: Iers drankje (the Economist; een ziekelijke mix van wiskey, room en cacao extract) dat in de jaren zeventig populair werd gemaakt om de room weg te werken die overbleef toe Ierse zuivelfabrieken veel afgeroomde melk gingen produceren omdat dit populair werd.
- Karper is in Polen bij uitstek een gerecht voor de kerst. De volgens sommigen wat modderige vis werd in 1940 populair gemaakt toen er tekorten waren aan andere vissoorten, door de karper uit te delen als bonus en bij feesten
- Zalm-sushi eten de Japanners sinds de Noren in de jaren 80 een overschot aan zalm hadden en het in Japan introduceerden. Voor die tijd was alleen tonijn en zeebaars acceptabel
Het blad vraagt zich dus af waarom je die zogenaamde tradities in het spotlicht moet zetten. Ze geven het antwoord zelf: een verhaal draagt bij aan de kwaliteit van de maaltijd en zelfs aan de smaakbeleving.
Misschien kan een volgende keer de Vlaflip en de Rivella ook op de lijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten