Op allerlei plekken, maar zeker ook in de ICT, maken we gebruik van standaards. Dat maakt het leven van consumenten makkelijker (die kunnen eenvoudiger switchen van de ene naar de andere producent) en dat van de aanbieder (meer specialisatie en meer schaalvoordelen). Maar zodra er een standaard is, neemt voor (nieuwe) bedrijven de mogelijkheid af om op andere wijze een product aan te bieden.
Dat kan tot minder innovatie leiden, maar het bovenal kan het leiden tot een hogere kostprijs als voor het produceren met de standaard bepaalde patenten moeten worden gebruikt. Dat plaatst de eigenaren van SEPs (standard essential patents) in een leuke positie: je kunt een forse royalty vragen. Als er dan ook nog meerdere nodig zijn, kun je het opeenstapelen van royalties (royalty-stacking) krijgen.
De standaardzetters en rechters zijn niet gek: die eisen van producenten van SEPS dat ze hun producten RAND / FRAND (fair, reasonable and non-discriminatory) in licentie geven. Dat werkt goed, en in de VS nog beter nu een rechter een formule met 15 variabelen heeft bedacht waarmee je de waarde van een SEP kunt bepalden.
Ontlend aan The Economist: Free Exchange column: standard procedure, 11.5.2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten