vrijdag 16 december 2011

bedrijfseconomisch denken in Afrika

Er zijn heel wat case-beschrijvingen uit ontwikkelingslanden waarin mensen voor de korte termijn van consumptie kiezen en niet voor de langere termijn van gezondheid (goedkope chloortabletten) of betere huisvesting (een tv tegen de verveling in plaats van een betere huisvesting). Daar zijn overigens veel goede verklaringen voor. De NRC had gisteren twee pagina's naar aanleiding van het boek Arm & Kansrijk van Banerjee en Duflo.
Als ik het goed begrijp bevelen die een middenweg aan tussen de vrije markt en hulp: de overheid moet zorgen mensen de goede keuzes te maken (het nudging idee hoewel het niet zo wordt benoemd) en invallen voor wat mensen voor de langere termijn laten liggen.
Een mooi voorbeeld uit een kader bij het artikel: in een Keniaans experiment bleek een kg kunstmest van $1 per saldo $ 1.70 op te brengen. Toch kochten weinig boeren kunstmest, maar 10%. Tegen de tijd dat het gekocht moest worden (volgend voorjaar) was het geld al op. Er is altijd wel ergens geld voor nodig. Oplossing van onderzoekers: verkoop bij de oogst vouchers voor levering in het voorjaar. Dan blijkt 50% mee te doen  (althans dat neem ik aan, de krant schrijft dat het aantal met 50% stijgt, maar dat zou van 10 naar 15 zijn).
Deed me denken aan een reserve officier van het Nederlandse leger die ik eerder deze week bij BNR hoorde: de man had in Afghanistan ondernemers gecoacht. Je moest er bij de basis beginnen, zo vertelde hij. Die basis was uitleggen dat als je een bedrijf hebt, je moet zorgen voor 2 portomonnees: 1 voor het bedrijf en 1 voor het huishouden. Zo simpel is het soms.

Geen opmerkingen: