We werden vanochtend niet wakker van de wekker, maar van de vogels. Niet omdat het al voorjaar wordt, maar vanwege een stroomstoring - de polder zat twee uur zonder electriciteit. Nu komt dat wel vaker voor, gelukkig is er een boiler voor een korte douche, gas voor de thee, en kun je met een mobieltje de electriciteitsmaatschappij bellen, maar handig is het niet. Alsof je om 4 uur 's nachts in Honduras moet opstaan voor een excursie om de gifgroene boomkikker te spotten.
En daarna werkte de A12 ook al niet mee. Een ernstig ongeluk, totale blokkade en 17 km file meldde de autoradio toen ik probeerde het dorp uit te rijden. Thuis werken zonder elektriciteit werkt ook niet dus dan maar het eerstvolgende nummer: via de A13. Dat deden er meer dus ik deed twee uur over de 22 km.
Kortom er ontstaat forse schade als algemene voorzieningen het niet meer doen. Ik hoop dat de kosten daarvan goed in de modellen van de wegbeheerders en netbeheerders zit. Laatst zei iemand me dat dat bij de wegbeheerders niet meevalt: ze zijn nog immer verantwoordelijk voor de weg, niet voor de mobiliteit.
In de file kreeg ik de indruk dat niet alle verloren uren schade zijn: er wordt nagedacht (over deze blog en andere zaken), er wordt gebeld en als het echt stilstaat zelfs gelezen. En veel van de uren worden 's avonds gecompenseerd, zodat de kosten vooral worden afgewenteld op minder dure uren van mensen zelf. Dat inhalen van het werk op andere uren gebeurt niet alleen door onderzoekers. Zelfs loonwerkers halen tegenwoordig op zaterdagavond elf uur een kraan op zo merkte ik. Ik dacht nog even aan diefstal, maar het bleek tegenwoordig normaal. Hoezo 24-uurs economie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten