De andere bijdrage gaat over Natura 2000 en is dus voor deze blog wat relevanter. Prof. Keulartz (Radboud) constateert dat de overheid klem zit tussen het beleid dat men in Brussel heeft ingediend en de druk van lokale groepen waar de maatregelen genomen moeten worden. 80 tot 90% van ons natuurbeleid is Europees.
Keulartz spreekt van een drama in drie bedrijven. Deel 1 is de overgang van natuurbehoud naar natuurontwikkeling. Van defensief naar offensief. Het Oostvaardersplassen-idee. Echte natuur is genetische variatie en dynamiek en dat vraagt om schaalgrootte (later kwam daar het idee bij dat door klimaat planten en dieren naar het Noorden moeten kunnen trekken -kjp).
Het tweede bedrijf zijn de uitvoeringsproblemen. Natuurbeleid was van ecologen, niet van burgers en politici. Er ontstaan lokaal niet alleen conflicten over compensatie maar ook over het gewenste natuurbeeld: Gaasterland is al mooi genoeg. De cultuur-historie van de streek gaat een rol spelen.
En dat leidt tot het derde bedrijf waarin de overheid de centralistische top-down aanpak vervangt door interactieve en participatieve beleidsvorming. Natuur voor mensen, mensen voor natuur. Juist die bottum-up aanpak leidt tot veel problemen, zo stelt Keulartz. Het kost tijd en geld, en de besluiten komen bij 10 a 20% van de bewoners op het platteland te liggen, terwijl het om internationale belangen gaat. Hoewel van meebeslissen vaak ook helemaal geen sprake is. Het is soms meer informeren.
Duidelijk is dat er allerlei visies op natuur zijn: utilitair of arcadisch. Mens-gericht of Natuurgericht. Met als gevolg ruzies over van alles en nog wat, tot het bijvoeren van de Heck-runderen aan toe.
De onderzoekers zien de oplossing in bridging organisations die kloven overbruggen en kom tot werkelijke participatie. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
NWO Ethiek, onderzoek en bestuur 2010/1 Meer draagvlak natuurbeleid mogelijk. Breindoping schreewt om beleid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten