Ik werd gevraagd om op Foodlog te reageren op het begrip Voedselsoevereiniteit. Dat vindt hier en daar opgang, soms gekoppeld aan anti-globalistische ideeen of voedselzekerheidszorgen in tijden van geopolitieke spanning. Uiteindelijk kwam ik tot de volgende conclusie:
Internationale en nationale handel brengt welvaart. Mensen en landen specialiseren zich waar ze goed in zijn. En het helpt de klappen van lokale misoogsten opvangen. Dat is het basisidee dat zijn juistheid inmiddels wel heeft bewezen. En handel is in het voordeel van beide partijen. En anders is men soeverein genoeg om geen contract te tekenen.
Handel is niet zaligmakend. Het kan lokale voedselconsumptiecultuur te gronde richten omdat mensen op prijs voor het standaard product gaan. Goed dus dat er Slow food is als tegencultuur. Internationale handel kan regio[s leeg achterlaten en daar boeren of anderen wegconcurreren. Dat is niet goed voor de leefbaarheid en je kunt dus kijken hoe je daar wat aan kunt doen.
En sommigen vinden dat ze te ver af staan van het voedselsysteem of dat de overheid niet genoeg doet aan bevorderen van duurzame landbouw en gaan aan de slag via Land van Ons of Herenboeren. Prima correctie op overheidsfalen.
Voor dat alles heb je geen begrip Voedselsoevereiniteit nodig, zo lijkt me. Een gewone economische analyse met wat sociologie en politicologie brengt je tot dezelfde inzichten. Ik wordt wat kriegelig als voedselsoevereiniteit een etiket is om kleine boeren tot in lengte van jaren in stand te houden. En dar de consument dat dan maar zou moeten betalen. Dat hadden de bakker en de slager ook wel gewild, maar de consument koos voor de supermarkt. Maar als de burger dat wel wil, ook prima. Daar is de stembus voor en dan kan er beleid worden gemaakt door de soevereine staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten