Zou het kunnen dat hoge prijzen voor activa als grond en gebouwen leiden tot lagere productiviteitsgroei en dus inkomen (afgezien dan van beleggingsinkomen door die stijgende prijzen) ? Dit intrigerende vraag stelde The Economist in zijn Free Exchange rubriek in het dubbeldikke zomernummer van 30 juli onder de titel Land-locked.
Grond kan gemakkelijk worden gewaardeerd en is dus een aantrekkelijke basis voor het verstrekken van leningen met een hypotheek. Stijgende grondprijzen kunnen dan leiden tot meer leningen en ook economische activiteit. En de reserves, ook al zijn ze van papier, zetten aan tot consumeren. Maar het betekent ook dat bedrijven met meer activa ook makkelijker gefinancierd worden dan bedrijven met minder activa maar mogelijk een beter business model en winststroom. Dat was niet de bedoeling. En het kan nog erger als de bankensector niet onbeperkt kan lenen (of weinig concurreert), dan vindt mogelijk echt crowding-out plaats.
Of dat het geval is? In 17 rijke landen is het aandeel hypotheekfinanciering tussen 1952 en 2016 gestegen is van 32 naar 58%. Maar ja (denk ik dan) er is wel meer veranderd: alternatieve kanalen als beursgang, venture capital in bedrijfsleven, meer welvaart en dus meer m3 per huis. The Economist raadt aan speculatie uit markten te houden door niet toe te staan dat iemand veel huizen heeft en door belasting te verschuiven van inkomen naar grond. Een oud idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten