De surveys van The Economist zijn altijd heel leesbaar en nuttig, en dat geldt zeker voor die van afgelopen weekend over de klimaatagenda. Zo bevat draagt het survey in de Stern-Nordhaus discussie over de disconteringsvoet (moet je nu al investeren voor iets dat over 60 jaar gebeurd, of moet je in Bangladesh eerst de welvaart vergroten zodat ze het straks kunnen betalen) het verzekeringsargument aan: er is een kleine kans op rampzalige uitkomsten en als je dat met een premie van 1% van je inkomen kunt voorkomen, kan dat zinvol zijn.Richt je dus ook bij de uitvoeringsagenda op het voorkomen van extreme gevolgen. In dat kader vindt ook dit blad het niet zo'n goed idee om alles maar in CO2 om te rekenen (een paar zeer schadelijke gassen als zwarte koolstof en HFCS kun je beter snel via het zeer succesvolle Montreal protocol van de ozone killer CFCS afhandelen).
Aardig is ook de presentatiewijze om bij gesubsideerde projecten zoals alternatieve energie de implicit prijs voor CO2 uit te rekenen. Die is immers voor pakweg 15 euro te koop, en soms worden projecten gesubsideerd met veel hogere prijzen: 38 dollar voor windenergie op het land, 136 dollar op zee en bij 200 dollar voor zonne-energie. "Seriously sub-optimal". Waarbij dan ook nog komt dat de overheid vaak te kort subsidieert en niet duidelijk is op lange termijn. Een Spaanse zonnecelavontuur is daarbij wel een heel apart voorbeeld.
Tot slot een mooie quote: "Governements generally like regulation (because it appears to be cost-free), economists like carbon prices (because they are efficient) and business likes subsidies (because they get the handouts).
The Economist: Getting waremer - a special report on climate change and the carbon economy. 5.12.2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten