Munchen heeft een vreemd vliegveld, zo viel me dinsdag weer op. Er is een apart gebouw ontworpen om grote groepen passagiers te sorteren, en dit logistieke proces op verschillende lagen wordt met fraaie winkels en restaurants dragelijk gemaakt. Tot je door de gate gaat, want je bent dan wel met mooie roltrappen omhoog gekomen, maar dan ga je via een kale trap weer 3 verdiepingen naar beneden. Naar een bus. Want vliegtuigen staan er nauwelijks met een slurf aan dat gebouw. Die worden een kilometer verderop op een geasfalteerd weiland geparkeerd met langs de rand een bagagesorteerhal. Passagiers worden met bussen tussen vliegtuig en sorteergebouw heen en weer gereden. Raar concept, maar het lijkt te werken, want in ruim een half uur kun je overstappen, inclusief douanecontrole.Ik was er op weg naar Belgrado en las er de Suddeutsche Zeitung. Die hadden een leuk verhaal over de firma Francia die in Berlijn op basis van koemelk mozzarella maakt en over de hele wereld exporteert, ook naar Italie. Het is een Italiaanse firma, uit Sonnino, ten zuiden van Rome, die in 1993 besloot zich ook in de Berlijnse wijk Tempelhof te vestigen. Omdat ze in Italie een tekort aan melk hebben. En nu laten ze dagelijks 150.000 liter uit Brandenburg aanrukken. In hun Italiaanse bedrijf wordt ook melk uit Duitsland geimporteerd, dus verschil is er eigenlijk niet. In de Berlijnse vestiging werken veel Italianen, ook dat helpt.
Een verschil is er bij nader inzien wel: in Berlijn maken ze ook bio-mozzarella, dat kan in Italie weer niet. Mooi voorbeeld van globalisering. En de beperkingen van het idee dat streekproducten uit de streek moeten komen van aldaar geproduceerde grondstoffen.
[op de foto strandstoelen langs de Spree, Berlijn]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten