Tolerantie anno 1691

 Terugkomend op de post van gisteren: we leren altijd uit de geschiedenisboekjes over tolerantie in de Republiek der Verenigde Nederlanden. De Gereformeerde Kerk had immers forse toelatingscriteria, je was niet zo maar lidmaat. En er waren veel andere geloven in het land, voor de handel was het beter te gedogen.  Dat de werkelijkheid soms een graadje minder tolerant was, meldt Ab Utrecht Dresselhuis in 1832 ook (p. 113).

Zo liep de tolerantie averij  op door de vervolging van de Hugenoten in Frankrijk die ook veel vluchtelingen naar ons land opleverde. Dat leidde tot wraakgevoelens alhier van Protestanten richting "de Roomschen", en in het bijzonder Jezuïeten die hier missie bedreven. oo gingen in 1691 twee hofsteden in de Zak van Zuid-Beveland waarvan de bovenverdieping tot katholieke schuilkerk was verbouwd, in vlammen op. 

Godsdienstvrijheid

Laat ik dan nog maar een paar stukjes uit he boekje Wandelingen door Noord- en Zuid Beveland van Ab Utrecht Dresselhuis (origineel 1832, in 1974 in facsimile opnieuw uitgebracht).brengen.  Want hij schrijft in mooie bewoordingen. Bijvoorbeeld als het over de emancipatie van de katholieken gaat luidt de tekst uit 1832 "Naar gelang zij zcih meer als stille staatsburgers deden kennen , werden de beperkingen, onder welke zij hunne Godsdienstoefeningen houden moesten, opgeheven en na 1796 geheel vernietigd. Zij genieten thans, gelijk gij weet, gelijke regten met de Protestanten, en dit is billijk. De hooge regering behoord, als zoodanig, geene geloofsbelijdenis te hebben, en niet te vragen naar de godsdienst der onderdanen, maar hunn plichtsbetrachting als burgers.".. Een best relevante tekst, bijna 200 jaar later.  (p.122)

Namen

De NRC had vandaag een stukje over het mannelijke karakter van onze achternamen. Velen kregen hun achernaam van hun vader (Jansen ofwel Jans zoon), of van een mannelijk beroep: er zijn wel bakkers maar geen bakers (dat ligt in het Engels anders maar daar is de baker geen kraamvrouw). Velen blijken ook genoemd naar de naam van het huis waar ze woonden. 

Wat in het stukje ontbrak is waarom we namen zijn gaan geven.  Volgens Ab Utrecht Dresselhuis (p.23) kwam dat door de kruistochten. Voor die tijd noemde men iemand bij zijn doopnaam en eventueel zijn vaders naam. Dus Jan Klaassen. Maar bij de kruistochten waren er zoveel mensen samen dat dit zelfs bij de (lagere) edelen tot verwarring leidde, en voegde men de plaatsnaam toe. Het werd dus Jan van Arkel.   Voor de adel althans. Als men van plaats veranderde, of beter, als een zoon ergens anders ging wonen nam die dus makkelijke een andere naam aan. 

Boeren (althans in het rivierengebied) begonnen in de Gouden Eeuw een achternaam te kiezen, althans als ze bestuurlijke functies kregen en zich belangrijk begonnen te voelen.