Deze herfst zag ik een demo van IBM's Dr Watson, die ze gevoerd hebben met heel veel recepten. Op basis waarvan de computer nieuwe recepten genereert met zeer onverwachte combinaties. Volgens de chef van een Okura restaurant was dat voor hem nuttig.Ook Dan Jurafsky heeft de computer gevoerd, maar dan met restaurantmenu's. Om meer precies te zijn, met de beschrijving van 650.000 gerechten en 6500 menu's. En vervolgens enige hedonic pricing toepast. In zijn boek The Language of Food rapporteert hij daarover. Enkele van zijn bevindingen:
- mid-range restaurants gebruiken overmatig veel het woord "Vers" (Fresh)
- goedkope eettentjes bezweren dat hun eten "real"
- duurdere restaurants gebruiken langere woorden: als het gemiddelde woord van het menu een letter langer is, is het gerecht $0.18 duurder
- vaag positieve woorden als "smakelijk" of "heerlijk" verlagen de prijs met 9%, men heeft niet echt iets duurs te melden en gebruikt daarom deze opvullertjes in de taal
- prijzen liggen ook hoger bij termen als "Exotische Ethiopische kruiden". Die zijn voor Ethiopiers helemaal niet exotisch en die restaurants richten zich dus op non-natives (en willen daar voor betaald).
Wie dus een restaurant van een bepaalde klasse zoekt, let op dergelijke woorden. De auteur analyseerde ook nog even de websites met klantbeoordelingen. Teleurstellingen worden meer specifiek beschreve en ook als een gezamenlijke ervaring "we waited..". Dat is gebruikelijk bij het rapporteren van kleine trauma ervaringen volgens de literatuur. Daardoor vind je comfort in het groepsgevoel.
Ontleend aan boekbespreking in The Economist, 15.12.2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten