Nog een keer een blog over de film We feed the world, en dan hou ik er over op. De Oostenrijkse film interviewde niet alleen een weinig consequente Oostenrijkse zaadveredelaar in Roemenie, maar ook de Oostenrijkse topman van Nestle, het grootste voedingsconcern ter wereld. Die man bespaart waarschijnlijk op communicatieadviseurs, en dat is niet slim. De vraag was of iedereen recht op water had en of de overheid dat dan niet moest leveren. De mineraalwater verkopende CEO vond zo'n recht onzin en water toch vooral een drank of voedingsmiddel waarvan je de productie en levering vooral aan het bedrijfsleven moet overlaten.Wat ik als econoom hadden willen horen is dat natuurlijk ieder mens recht heeft op water, dat water er in allerlei soorten is van kraanwater tot dure mineraalwatertjes in het restaurant, en dat in al die gevallen het concurrende bedrijfsleven vermoedelijk efficienter water kan leveren dan een bureaucratische overheid. Net zoals ik uit tientallen TV kanalen kan kiezen en uit verschillende electriciteitsmaatschappijen.
Tot slot de vraag (aan mij door C. gesteld) wat nu het effect zal zijn van de discussie over al deze dilemma's: wordt voedselproductie weer locaal? Mijn inschatting is dat de grote trends van globalisering en industrialisatie gewoon door gaan - zoals ik analyseerde zijn het zeer krachtige trends. Films als Our Daily Bread (foto) en We Feed the World vragen daar aandacht voor en dragen bij aan tegentrends. Maar die worden geincorporeerd: Unilever streeft naar duurzame vis, Wessanen heeft een chef-kok voor nieuwe smaakvolle producten. En zo gaat de grote trend verder. Aandelen van internationale voedingsmiddelenconcerns worden dus nog niet waardeloos- behalve dan die van Nestle misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten