De mestmarathon

Deze week werd er weer eens een nieuwe fosfaatregeling van kracht voor de melkveehouderij. Nuttig, al was het om te voorkomen dat in 2017 bij het 5e Nitraat-actieprogrramma van de EU er nog verder moet worden ingegrepen. En aan melk geen gebrek en varkens te over, als je het vanuit nationaal perspectief bekijkt. De individuele boer zal er wellicht anders tegenaan kijken. In dat licht aandacht voor het volgende:
In februari verscheen bij Natuur&Milieu een interessant rapport van Ben Hermans, met bovenstaande titel. Het is een kroniek van ruim 42 jaar Nederlands mestbeleid. Het eerste alarmerende rapport kwam in 1969 van het Instituut voor Bodemvruchtbaarheid in Wageningen.
Mooi overzicht, ook al is het natuurlijk vanuit het gezichtspunt van de auteur. En de centrale vraag: waarom duurt dit allemaal al zo lang, wordt niet echt beantwoord. Komt het door de politieke economie? Hebben producenten wel een vinger in de pap en kan het de stadsmens te weinig schelen om de milieugroepen meer in het zadel te helpen?  Kijkt iedereen te technisch - het debacle van jarenlang inzetten op grootschalige mestverwerking (Promest was de eerste die failliet ging) zonder levervingsplicht doet het vermoeden. En waarom werd MINAS niet EU-wetgeving proof gemaakt?
Zet 2019 alvast maar in de agenda - een congres 50 jaar mestdossier ligt helaas voor de hand. Als je een kwart van de betrokkenen op zo'n reünie weet te krijgen wordt dat in ieder geval een commercieel succes.