Handy

Ik beschrijf mijn werk wel eens als research manager, maar daar moet je mee uitkijken, zo leid ik af uit de Bartleby column van The Economist van vorig weekend. In veel organisaties waarin mensen de belangrijkste input leveren, zoals universiteiten en advocatenkantoren, houden ze niet van die term. Daar zijn titels als rector, partner, director in zwang. Het gaat daar meer om leiderschap, het aangeven van de juiste richting voor de organisatie, dan om management. Leiderschap is ook te zorgen dat mensen van zichzelf leren.
Het blad komt met deze wijsheden door een interview met Charles Handy, de van Shell afkomstige management guru. De Ier (86) is door een beroerte getroffen en moest weer leren lopen, praten en zelfs slikken. Maar zijn waarnemingsvermogen is onaangetast. Hij observeerde in het ziekenhuis een trade-off: voor zijn revalidatie moest hij het bed uit en rondstrompelen. Maar voor de zusters was dat een probleem: hij zou kunnen vallen en zich bezeren, dat kost hun werk en ze worden er op aangekeken dus ze hielden hem liever in bed.
Hij heeft het nu dus gehad met de "curse of efficiency". Volgens Handy komt de vloek van de efficiency ook doordat managers meer van dingen dan van mensen houden. Daarom vindt men robots zo aantrekkelijk. Het verdingen van mensen begint met ze "human resources"te noemen.
Handy is dus kritisch geworden op het leren van leiderschap in de klas. Je leert dat vooral in de praktijk door wat ruimte te krijgen, Leiders moeten de kunst verstaan om verhalen te vertellen en een cultuur te creëren.Dat is wat meer dan een spreadsheet kunnen lezen.
En onderwijs en schrijven is vooral het aanboren van een Aha moment waarin je benoembaar maakt wat men al aanvoelde of wist.  Daar doen we het dan maar even mee. Gelukkig staat er niet ResearchER management op het visitekaartje. 
[De foto maakten we op een uitje naar Museum Voorlinden, aanrader vanwege een paar mooie tentoonstellingen en de tuinen van Piet Oudolf]