Joe Studwell schreef How Asia works en legt de nadruk op de rol van landhervorming, zo begreep ik uit een stuk in The Economist (14.10.2017). Grootgrondbezit gaat vaak gepaard met lage productiviteit van die grond, men realiseert een inkomen met gewassen die niet al te veel arbeid vragen en er zijn wellicht de nodige management (agency) problemen in de aansturing (mijn interpretatie). Als er dan tegelijk een grote, verarmde plattelandsbevolking is met veel verborgen werkeloosheid, dan pleiten de Che Geuvarra's van deze wereld zo niet voor revolutie dan toch voor landhervorming. Japan, Taiwan, Zuid Korea, China (voor de collectivisering) voerden allemaal landhervormingen door, de eerste 3 vreedzaam. Indonesië, Maleisië en Thailand deden het niet, en in dat laatste rijtje hoort als meest problematische land de Filipijnen. Wellicht kun je zelfs stellen dat het grondbezit beter is voor de democratie.
Blijft bij mij de vraag of het inderdaad echt grondbezit moet zijn. Langdurige pacht zodanig dat je ook leningen kunt aangaan, lijken me evengoed te kunnen. Dat moet iemand nog eens proberen te bewijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten