Een dagje Brussel vandaag. We spraken er over onderzoek voor de visserij in de komende jaren, in het zogenaamde 7e kaderprogramma. Ik heb er nog maar eens een pleidooi gehouden voor het feit dat er veel verandert in de sector en de keten, en dat vooral de mensen en hun wensen veranderen of duurzamer zouden moeten worden, niet de vissen. Maar technisch onderzoek is altijd veel belovender, zo lijkt het wel.
Op weg er naar toe las ik de brievenrubriek in de Economist, geheel gewijd aan het artikel over biologische en fair trade landbouw waarover ik in december bij het verschijnen al blogde. Weinig nieuwe argumenten, behalve dan van David Hughes, emeritus hoogleraar in Wye College, die er op wijst dat het groen consumeren toch als een luis in de pels het gedrag van grote voedingsconcerns doet veranderen in een sociaal gewenste richting.
Een mooie aanleiding om een anekdote op te halen. Zo'n tien jaar geleden liet David me Wye College en de collegezalen zien. Aan het voortreffelijke diner verhaalde hij dat hij met nieuwe studenten altijd twee dingen deed om ze te wijzen op de sterk veranderende gewoontes in voedselconsumptie. Allereerst haalde hij een voorvoet van een lam bij een slager en nam dat mee naar college en vroeg studenten wat ze zagen. Meestal aanleiding voor allerlei moord-scenario's, maar de jeugd herkent geen voorvoet van een lam meer. Het tweede was de simpele vraag; 'wanneer is het aardbeien-seizoen'. Meest voorkomende antwoorden: met kerst, als ik jarig ben en varianten daarop. Zelden het lokale groeiseizoen, tenzij er studenten boven de 40 jaar bij waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten