ongemakkelijke waarheden

De klimaatverandering gaat gepaard met extremer weer, zo leerde ik vorige week uit de film 'An inconvenient truth' met Al Gore in de hoodrol. Niet dat de boom in mijn tuin nou meteen is omgewaaid door het klimaat (zie foto), maar toch.
In de laatste Shell Venster verzet hoogleraar en publicist Salomon Kroonenberg zich tegen het idee dat het klimaat niet zou mogen veranderen. We hebben al eerder een warmtegolf op aarde gehad, de mens liep toen ook al rond en de zeespiegel was zes meter hoger. Het is dus onzin dat het klimaat stabiel is, en het zou toeval kunnen zijn dat de stijging van de CO2 samengaat met een veranderend klimaat. Laten we ons dus maar aanpassen (dat zal deels vermoedelijk toch moeten).
Al Gore voelt meer voor het voorzorgsbeginsel en komt met fraaie grafieken en voorbeelden die de stellingen van het type Kroonenberg onderuit halen. Uitstekende documentaire overigens. Gore is een goede performer, zijn verhaal wint aan authenticiteit door de verhalen over gebeurtenissen die hem zelf hebben geraakt en keerpunten in zijn leven waren, en het is boeiend om te zien hoe iemand na een forse tegenslag ('Hi, I'm Al Gore - for a while I used to be the next president of the USA') zijn roeping heeft gevonden. Zoals de aftiteling de kijkers opdraagt: ga het zien.
Een opmerking van Kronnenberg in zijn interview vind ik wel een interessant punt van discussie: dat we alleen om people en profit geven, en niet om de planet. Bij planet bedoelen we de planeet voor zover die voor ons mensen van belang is. We zijn bezorgd over het voortbestaan van onze soort, niet om de planeet an sich. Planet is dus ook people. Aldus Kroonenberg. Net als profit overigens. Ik vermoed dat er ook mensen bestaan die juist wel Gaia georienteerd zijn en een minder etnocentrische blik hebben. En het ging ook om de balans tussen de 3 P's.