Lol in lolly's

Er is veel innovatie in het stadse eten, zo denkt The Economist (30 juli). Ze illustreren dat met een verhaal uit Atlanta over lolly's, in het bijzonder ijslolly's (waterijsjes). Popsicles in het Amerikaans, maar dat blijkt een door Unilever beschermde naam te zijn, die eigenaar zijn van deze naam voor de in 1905 in Californie per ongeluk door een kind uitgevonden ijslolly
Het voordeel van de lolly is dat je hem van food waste kunt maken (inslaan aan het eind van de marktdag) en de vaste kosten laag zijn, zodat er in potentie een leuke marge is. Twitter helpt om de klanten te informeren waar de foodtruck staat en wat de smaken van de dag zijn. Autoriteiten hebben vergunningen voor dit soort straatverkoop makkelijke gemaakt en er is belangstelling voor kwaliteitsproducten die je kunt afhalen en goedkoper zijn dan in het restaurant. Dat vanwege de crisis waardoor consumenten deze niche waarderen. Er wordt (daardoor?) ook meer gewandeld en gefietst, en de stad is weer in bij jongere mensen en gezinnen. Hip eten is dus in.
Het voorbeeld van The Economist is King of Pops, het imperium (intussen ook met een boerderij King of Crops) van Steve Carse. Ook een mooi voorbeeld van wat iemand een ondernemer met deze kwaliteiten maakt: Iemand die baantjes had als journalist en data analist, in de crisis zijn baan verloor, terugkeerde naar zijn geboortestad, net als in zijn studententijd weer snoep ging uitventen, en komt tot de aanschaf van een lolly-machine Zijn inspiraties voor bijzondere smaken komen o.a. van trips naar Zuid-Amerika, waar zijn broer woont. Het werd een familiebedrijf, hij verkoopt er nu 2 mln via 100 straatverkopers. Achteraf lijkt zo'n ontwikkeling allemaal erg verklaarbaar.

Sinds tijden weer eens een toepasselijke luistertip. De uitvoering van de Manhattan Transfer van Popsicle Toes.