Naar mate mensen een hoger inkomen hebben neemt die bereidheid toe. Ouderen zijn minder bereid. Opvallend vond ik dat er maar beperkte verschillen tussen landen zijn: Duitsers en Fransen willen meer in de buidel tasten dan de gemiddelde Europeaan (exporteurs, grijp uw kansen, zou ik zeggen), en -wie had dat verwacht- de Denen minder dan het gemiddelde.
Een ander opvallend resultaat is dat de betalingsbereidheid weinig afhangt van de diersoort en het issue, met de batterijkip als uitzondering. Het wordt dus beleefd als een algemeen ethisch probleem (een publiek goed) en minder als een product-attribuut. Dat zou dan betekenen, zo speculeren de auteurs, dat er ruimte is voor een algemeen label over diersoorten en issues heen. Wat dan ook weer goed uitkomt omdat het een complex issue is, met meerdere aspecten (vloeroppervlakte, antibiotica, natuurlijk gedrag etc).
De auteurs wijzen er op dat het gebrek aan kennis van boerderij-diervriendelijkheid bij de consument an sich al kan leiden tot marktfalen. Boeren hebben dan te weinig prikkels om het product te maken. Maar labels zijn geen perfecte oplossing: hogere kosten (uiteindelijk ook voor de consument) en er resteert een negatief extern effect (de koper internatiliseert wel zijn eigen onnut in de prijs, maar er blijft een disutility van het feit dat de consument weet dat anderen dat mogelijk niet doen). Publieke en private aspecten moeten dus uit elkaar gehaald worden in een analyse.
De auteurs eindigen met het gebruikelijke pleidooi voor meer onderzoek, maar nu wel in een alleraardigste formulering: het economisch onderzoek naar de betalingsbereidheid voor diervriendelijke productie lijkt veel kleiner dan je op basis van de publieke aandacht zou verwachten.
Carl Johan Lagerkvist and Sebastian Hess: A meta-analysis of consumer willingness to pay for farm animal welfare in: ERAE 38-1, 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten