RIA

Beleidsevaluatie, in het Engels ook wel Regulatory Impact Assessment, is de afgelopen 15 jaar geprofessionaliseerd en gestandaardiseerd. Als je het goed doet is het een interactief proces met de samenleving / stakeholders op zoek naar de beste wetgeving.
In dat kader las ik een boek van C. Kirkpatrick en David Parker van een paar jaar geleden, die de ervaringen documenteren. Veel gevalsbeschrijvingen, ik vond de eerste hoofdstukken het interessants: current trends, maar ook een meta-niveau waarin auteurs op zoek zijn naar criteria om de toepassing van RIA in een land te beoordelen. Ook een mooi hoofdstuk over hoe dit in de Europese Commissie tot standaard is verheven, nota bene onder o.a. het Nederlands voorzitterschap. Nu wijzelf nog.

Wat niet zo aan de orde komt is dat velen RIA toch met papierwerk door ambtenaren associeren en tegelijk menen dat de politiek op heel andere gronden besluit, en er daarom niet zoveel inzien. Meer van eerst koppen tellen en dan argumenten erbij zoeken. Ik zou de verklaring voor afwijzing zoeken in het feit dat RIA veel transparantie met zich mee brengt. En hoewel wetenschap en verwetenschappelijking ook niet meer op een voetstuk staat, leidt die transparantie misschien wel tot (vermeend) machtsverlies. Des te meer een reden om het veel toe te passen, zo lijkt me.
Colin Kirkpatrick and David Parker: Regulatory Impact Assessment: Towards Better Regulation? Edward Elgar, 2007