tussen individu en systeem

Een van de motivaties voor deze blog is dat ik er op vastleg wat ik lees en het onthouden waard vind, misschien is het nog eens bruikbaar. Vanuit die optiek drie interessante berichten:

In de NRC van gisteren legt Frans Vera nog eens uit waarom je dieren in de sneeuw van de Oostvaardersplassen niet moet bijvoeren. Dat is nu wel even leuk voor het individuele dier, maar het verstoort het systeem en dan moet je er straks een heleboel afschieten. Bij jagen hoort bijvoeren, bij bijvoeren hoort jagen. Uitval in de winter is natuurlijk en met 25% blijven we onder de 30% van de Serengeti. Kortom: burger let op het systeem, niet op het individuele aaibare dier. Ik vrees dat het probleem van dit natuurconcept daarmee hetzelfde is als dat van de grotere landbouwbedrijven: te weinig aandacht voor de aaibaarheid van het dier.

Verder natuurlijk het WRR rapport over ontwikkelingshulp dat een paar zinnige conclusies trekt. Zoals het feit dat de wereld maar twee of drie dingen van Nederland verwacht: water (Delft), landbouw (Wageningen) en eventueel internationale rechtspraak (Den Haag/Leiden). Leg je daar dus op toe, daar kun je het verschil maken. En ook hier: het systeem in de vorm van instituties, is belangrijker dan de zorg voor een individu. Toevallig zat ik maandag net met wat mensen te praten hoe je nu de kennis over het Nederlandse landbouwsysteem met zijn poldermodel karakteristieken begrijpbaar en overdraagbaar naar Afrika en Latijns Amerika kunt maken. Moet kunnen.

.

En dan is er nog de economische crisis. Vanuit de Kondratieff golven vergelijk ik graag 2009 met 1929. In de LEI uitgave AgriMonitor vergelijkt Cees van Bruchem de Great Recession met de Great Depression.