gebiedsontwikkeling rond rotterdam

Gisteravond had ik het genoegen te gast te zijn bij een overleg van een aantal raadsleden in de Albrandswaard. Voor wie het op de kaart zoekt, ouderen onder ons herinneren zich dat als de dorpen Rhoon en Poortugaal, net onder Rotterdam.

We hadden er een boeiende discussie over de ontwikkeling van zo'n cultuurhistorisch landbouwgebied, dat is aangewezen voor natuur en recreatiedoelen. En dan bestuurlijk ook nog gekoppeld aan de ontwikkeling van de Tweede Maasvlakte, dus als relatief klein dorp moet je dan schaken op een bord met de provincie, stad en havenbedrijf Rotterdam, de Haagse politiek en natuur- en milieuorganisaties. Dat lijkt me verre van eenvoudig - de bestuurlijke lobbycapaciteiten zijn snel erg scheef.

Men heeft er een eigen plan waarbij de natuur en recreatie niet wordt ingevuld met alleen maar water, struinnatuur en oerbossen maar met wat meer aandacht voor ruimtebeleving, cultuurhistorisch landschap en daaraan aangepaste akkerbouw en multifunctionele landbouw. Een stadslandbouw park tussen Rotterdam-Zuid en Oud-Beierland, aan de andere kant van de Oude Maas. (raar dat kaarten altijd bij water ophouden, terwijl je op Google Earth nog beter ziet dat zo'n gebied echt ligt ingeklemd).

Zo' n eigen plan helpt, maar desalniettemin is het in zulke situaties lastig om aandacht te besteden aan wat men in de stad wil en zelf kan, in plaats van wat men zelf wil en waar de stad maar mee moet kunnen leven.

.

Eendragstspolder

In een gesprek na afloop concludeerde ik met enkele aanwezigen dat in ruimtelijke ordeningsprocessen rond de stad de fiscale wetgeving en het zelfrealisatiebeginsel in de bouw toch wel een heel aparte rol spelen. Het zelfrealisatiebeginsel zorgt voor een voorsprong voor grote projectontwikkelaars die goed bij de kapitaalmarkt kunnen en daardoor zeer sterke strategische grondposities kunnen innemen (niet tot vreugde van de gemeenten en de kleine aannemers, en volgens sommigen werkt het Vinexachtige bouw in de hand). Boeren worden daarbij goed uitgekocht maar worden door de fiscale regelgeving sterk aangezet dat weer in landbouwgrond te beleggen, waarmee ze zeer prijsopdrijvend werken, en ook nog eens boeren die voor natuur worden uitgekocht duperen omdat die niet goed kunnen herinvesteren. Dat laatste probeert men nu via de complexwaarde constructie glad te strijken, maar de vraag bij mij is wel of je het systeem niet verder moet hervormen.

In dat kader wist ook nog iemand te melden dat zelfs de complexwaarde-constructie er niet toe leidt dat maatschappelijk gewenste doelen gehaald worden. Bij de toepassing hier bij mij achter in de Eendragstspolder zouden -zo wil het op dit moment lastig te verifieren verhaal-boeren ondanks een rechterlijke uitspraak dat die formule van toepassing is en hun grondprijs dus stijgt van 68.000 euro naar een kwart miljoen per ha, er nu voor gekozen hebben de grond voor een half miljoen per ha aan projectontwikkelaars te verkopen. (ik blogde er dit voorjaar eerder over dat men dit nastreeft en dat als we de fiscale regeling niet weten af te schaffen, dat we hem dan beter zouden kunnen verbreden naar investeringen in buitelandse landbouwgrond of woningbouw; zie ook de eerste blog over de Eendrachtspolder).

Als dat zo is (en ik heb geen reden er aan te twijfelen), dan zal nu moeten blijken of de gemeente in staat is het nieuwe bestemmingsplan voor de roeibaan en natuur overeind te houden en na de al uitgevoerde MER desnoods in staat is grond voor zo'n roeibaan te onteigenen, of dat men een deal weet te sluiten (ook elders in de Zuidplas moet nog worden gebouwd), of dat bouwend Nederland ook nog gedaan krijgt een bestemmingsplan te wijzigen, daar waar waterschap, ministeries en gemeenten natuur en recreatie voorzien.

Ook hier leven we in een kleine gemeente, die ook nog druk is met fuseren tot een iets minder kleine gemeente. Uit welbegrepen eigenbelang wens ik al dergelijke raadsleden succes, ook al zit ik als akkerbouwer niet op dalende prijzen van landbouwgrond te wachten. Zo dekt de burger zich in.