biefstuk

Gisteravond aten we biefstuk, zelf gebakken. Zelfs in deze transparante, openhartige Web2.0 tijden gaat je dat weinig aan en vind je dat vermoedelijk niet erg interessant.
Maar het ging hier om merkvlees van VeroSabor, sinds kort beschikbaar bij C1000. Vero Sabor is Portugees voor "echte smaak", zo lees ik op hun website. En het komt inderdaad uit Brazilie, zo achterhaal ik op de website van het vakblad Meat & Meal. Om een of andere reden (oerwoud, ruimere sourcingsmogelijkheden?) houdt men het echter liever op Zuid-Amerika.
In lezingen laat ik regelmatig een plaatje van het LEI zien waar mee geillustreerd wordt dat de voedingsindustrie evolueert van productie-georienteerd naar marketing georienteerd en van regionaal gefragmenteerd naar multinationals. De snoep- en snackfabrikanten als Mars zijn daar het verst mee, en dat levert veel toegevoegde waarde op: je verkoopt meer wat mensen precies willen hebben (en meer lucht). Drankenfirma's kunnen er ook wat van. De vleesindustrie staat aan het andere eind, ofwel dicht bij het nulpunt.
Dat gaat veranderen, denk ik. En in Brazilie zelf is al langer sprake van merkvlees. Zo is Sadia een gerespecteerd merk van pluimveevlees, inmiddels ook in het Midden-Oosten.
Het biefstukje was wat technologisch verpakt, maar (daardoor?) van uitstekende kwaliteit. Als de kok beter was geweest, had ik me weer aan het water op het terras van de oude haven van Buenos Aires gewaand. Blijft de vraag waarom we zo'n marketinginnovatie rond kwaliteitsvlees niet uit Frankrijk of Ierland op ons bord krijgen.