Al eerder tracteerde ik je hier op een inleiding hoe je volgens economen het best de CO2 uitstoot omlaag krijgt, met een handel in emissierechten of met een belasting. In theorie het laatste: als overheid hoef je dan alleen maar uit te laten rekenen wat de schade is van een extra ton CO2 uitstoot (de zogenaamde marginale kosten). Dat wordt je belasting.
Handel vereist het vaststellen van een quotum (het plafond van rechten dat je toestaat), en om dat vast te stellen moet je ook weten wat de optimale hoeveelheid uit te stoten CO2 is, gebaseerd op niet alleen de kosten van extra uitstoot maar ook de kosten om die te voorkomen.
Daar komt nog bij dat die informatie onzeker is en in de tijd verandert. Zit je er naast met een belasting, dan kun je die in de loop der tijd makkelijk aanpassen. Zit je er naast met de quota (wat ook makkelijk kan omdat door de emissies in goede tijden hoger zijn dan in slechte) dan heeft dat een relatief groot effect op de waarde van de rechten. Melkveehouders met melkquota kunnen daar van meepraten. En dat heeft weer direct forse effecten op de economie. De prijzen van rechten kunnen nogal varieren, en die onzekerheid kost geld.
Wat je deels weer kunt oplossen door minimumprijzen in zo'n systeem te zetten, maar economen zien toch liever een belasting. Levert nog geld op voor de overheid ook, waarmee je andere economisch inefficiente belastingen kunt afschaffen. Voorlopig houden we in Europa wel een handelssysteem, en vergeleken met de US geldt hier: beter iets dan niets. Maar het kan nog beter.
Zie ook The Economist, Economics focus: 16.6.2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten