planningscultuur

 Gisteren genoten we aan de lunch van een lezing over omgaan met verschillen in internationale business culturen. Want de brutale Nederlander werkt niet vanzelfsprekend goed samen met de gezagsgetrouwe Aziaat of de relatie-georiënteerde Braziliaan. En de broodjeslunch met een glas melk terwijl de bespreking doorgaat is ook niet overal vanzelfsprekend. 

Om een of andere reden duikt dit thema de laatste week vaker op. Het KZGW stuurde zijn blad Zeeland met veel aandacht voor de nieuwe brede sluis bij Terneuzen die komende maand wordt geopend. Een Vlaams=Nederlands project. In een artikel beschrijven Rein van der Kluit en zijn Vlaamse evenknie Wivina Demeester hun ervaringen. Waaronder het feit dat de Vlamingen wat meer van de zuidelijke improvisatie zijn en de Nederlanders van het complete plan en alles doordacht. Daarom zo stellen de auteurs zeggen de Nederlanders "we maken een plan" en de Vlamingen "we trekken een plan". Of dat taalkundig zo is vraag ik me af (de Vlamingen trekken ook een foto, wij maken hem), maar leuk is het inzicht wel. 

Ach zei iemand in een andere sessie: Nederlanders zijn wars van gezag maar ook sterke mijders van onzekerheid. Een recept voor gedoe over zaken zoals stikstof waar de polder maar niet uitkomt: we willen een kant en klaar plaatje over hoe het op te lossen en we aanvaarden niet het gezag van een kabinet dat zegt: en zo gaan we het doen.. Tijd om Geert Hofstede, de vader aller cultuurstudies, eens te herlezen.