Ik lees zelden fictie en al helemaal geen science fiction - dat laatste toch vooral omdat ik het met marsmannetjes en andere onwerkelijke zaken associeer. Maar nu heb ik toch een vuistdikke science fiction roman uitgelezen. The Ministry for the Future van Kim Stanley Robinson. Al een jaar of 4 oud. Ik kreeg het cadeau van een waterschap - ik had hun omgevingsvisie gereviewed en ze er op gewezen dat ze een beetje streng moeten zijn op waar gebouwd wordt: die huizen staan er over 100 jaar nog en dan moeten we de grond niet nodig hebben voor dijken of waterberging als gevolg vand e klimaatverandering. Passend geschenk, want de science fiction betreft de klimaatcrisis en hoe dat komende decennia gaat verlopen. De fictie betreft een door de COP opgericht instituut, dat als wereldministerie moet opkomen voor de belangen van toekomstige generaties. En dat op onorthodoxe wijze lijkt te doen. Science hoofdstukjes over het wegpompen van water onder gletsjers op Antarctica, over geoengineering en blockchain lijken, aan het laatste onderwerp te oordelen, behoorlijk science. Voor wie ook eens science fiction wil proberen is dit misschien een aardig begin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten