Tijdens mijn afwezigheid verscheen ook een editie van de Groene Amsterdammer over de Rabobank. Ik legde de redacteuren uit waar de kapitaal-intensiteit van de landbouw vandaan komt (streven naar arbeidsproductiviteit door de toegenomen welvaart) en hoe de agribusinees en banken daarvan profiteren. Wat keurig in het artikel is verwoord.
We hadden ook een discussie over de zorgplicht van de Rabo. Het is de vraag hoe ver die gaat. De bank heeft historische banden met de ontwikkeling van de sector wordt (of werd) door lokale boerencoöperaties bestuurd, en functioneert zelf in een markt waarin ook andere banken graag de grootste klanten er uit pikken. En als het hele systeem gebouwd is op schaalvergroting en groei, en er is weinig kwantitatieve informatie voor de spreadsheets van de kredietafdeling voor extensievere bedrijven met een ander business model (die het soms in de rat race al niet hebben kunnen volhouden). dan is het wel wat makkelijk om de financier als zondebok aan te wijzen, en niet de adviserende accountantskantoren of de zuivelfabriek of de veevoerleverancier, terwijl de overheid een vergunning heeft afgegeven. Het wordt dan al snel een mantra dat het allemaal de schuld is van het kapitaal.
Die conversatie haalde het artikel als tegengeluid niet, en dat is ook wel begrijpelijk en niet zo erg. Het artikel maakt duidelijk hoe de bank vergroeid is met de internationale agrifood-industrie, zich doet voorstaan op marktkennis, En ook nog recent, na het rapport van Remkes (niet alles kan overal) doorging met financieren van bedrijven naast Natura=2000 gebieden,, omdat de vergunning dat nu eenmaal mogelijk maakre. De "Eindhovense" richting lijkt binnen de bank lang stand te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten