Nobelprijs voor RTC

We besteedden hier nog geen aandacht aan de Nobelprijs voor dit jaar. Die ging naar een drietal ontwikkelingseconomen (waaronder een jong Frans-Indiaas in Amerika werkend echtpaar) die in de jaren negentig de Random Control Trial techniek hebben geintroduceerd: je geeft het ene dorp wel een behandeling (zeg: met malarianetten) en het andere niet, en kijkt wat er werkt.
In The Economist (23.11.2019) leidt het tot een discussie over de toekomst van het vak. De claim dat RCT de gold standard is, gaat te ver. Angus Deaton (ook van Nobel niveau) vindt dat te ver gaan. RCT is niet overal geschikt voor. Er zijn ook wel wat ethische vragen (je onthoudt een dorp de goede oplossing tijdens de test) hoewel die in de medische wereld wel verdwenen zijn (en terecht lijkt me).  Een betere kritiek lijkt me die van William Easterly, dat de methode leidt tot meer nadruk op technische oplossingen die we lekker testen met een RCT. Voor sociale innovaties is dat lastiger.
En leidt het niet tot het vooral beantwoorden van kleinere vragen en niet meer nadenken over het grote systeem van de economie? Veel economen hebben het vak gekozen voor een grotere rol dan die van 'policy-tweaker' (of loodgieter/plumber, zoals Nobelprijs winnaar Esther Dufflo het noemt).

The Economist, 23.11.2019 Works in Progress.