mango's als geld

Zoals beloofd uit the Economist van 11 augsutus een staaltje uitlegkunst van Nick Rowe, die als monetarist denkt dat recessies vooral komen door teveel vraag naar geld. Een minimalistisch model wil nog wel eens helpen in iets uitleggen, en in dit geval is dat een model van een wereld van mensen met appelen en mensen met bananen. En beide groepen hebben wat mango's, maar niet zoveel als appelen of bananen. En de appel-bezitters willen bananen en omgekeerd. Maar het liefst hebben ze allemaal mango's.
Als er geen mango's zouden zijn, dan vervallen de groepen tot ruilhandel, bijvoorbeeld 3 appels voor 2 bananen. Maar als het ruilen van appels in bananen niet kan en verloopt via de mango's, zijn de mango's het geld. Stel dat de mensen om een of andere reden hun mango's liever houden dan ruilen voor appelen of bananen. Dan worden er minder bananen en appelen verhandelt, en komen voordelen van de ruil niet tot stand. Dat is een recessie. Sommige arbeid komt niet tot waarde omdat mensen die arbeid niet willen inhuren tegen hun geld. Geld is een bijzonder goed: als je van iets anders meer wil hebben, dan koop je het via een ruil. Maar als je van geld meer wil hebben (omdat je denkt dat de toekomst onzeker is of zo), dan koop je minder (van iets anders). En als iets veel gevraagd is of wordt, dan gaat de prijs omhoog tot kopers afvallen. Maar omdat alles geprijsd is in geld, heeft geld geen eigen prijs. Het wordt duurder doordat de rest goedkoper wordt, een deflatie die ook in recessies optreedt.
Simpeler kunnen monetaristen de economie niet maken...

The Economist, 11.8.2018 Mangonomics.