Fintech en factoring

mijn aandacht in the Economist van 14 januari werd getrokken door een foto van een vervallen schapenboerderij bij een artikel over fintech, de ICT revolutie in de financieringswereld. Het probleems is bekend: grote partijen in ketens betalen pas na 4 weken, althans volgens contract en in werkelijkheid zijn er situaties waarin ze daar ver over heen gaan. De prijsconcurrentie is dan zo hoog dat ze nog meer leverancierskrediet nodig hebben. In de landbouwwereld zit de EU er mee in zijn maag en probeert met allerlei afspraken te maken en is er een commissie Veerman mee bezig geweest.
Nu had de markt daar al een oplossing voor die factoring heet: de koper die moet betalen maar daar nog geen zin in heeft, draagt de factuur over aan een factoringmij (vaak aan een bank gelieerd), die betaald de leverancier direct en int zijn geld bij de koper een paar maanden later als die het product heeft verkocht.
Dat brengt natuurlijk wat kosten met zich mee, maar als zo'n koper echt een hoge opportunity Cost heeft van kapitaal dan kan dat. Wat er nu gebeurt door ICT is dat die transactiekosten fors naar beneden gaan. Denk alleen al aan digitale facturen, maar ook inschatten kredietrisico en inzage in administratie. En die fintech bedrijven zijn hip en kunnen heel wat kapitaal goedkoop op de beurs aantrekken. probleem lijkt dus via de markt oplosbaar.