De evolutie gaat gewoon door, ook dankzij de mens. Zo is er nu de coywolf - een krusing van de wolf, de coyote en de hond, vooral type Duitse herder. Niet door de mens gemaakt, maar door de natuur. Hoewel, indirect toch ook een beetje door de mens: die zorgde in Ontario (Canada) voor ontginning van de bossen waardoor de wolf het moeilijk kreeg, de coyote juist aantrok met de ruimte van de velden (net prairie) en de hond via de boer werd geïntroduceerd. En dus ging de wolf uit gebrek aan eigen partners zich kruisen met de coyote en de hond.
Het resultaat, de coywolf is 25% wolf en 10% hond. Er zijn er inmiddels (na een paar honderd jaar) miljoenen van aan de oostkant van de VS en Canada. Ze wagen zich niet alleen in het bos (de wolf-genen) en het open veld (de coyote genen) maar inmiddels ook in de stad (dankzij het honden-dna). New York heeft er al 20. Ze kunnen een jong hert aan, een troep zelfs een eland (moose), maar ze eten ook watermeloen en pompoen. Nature never stops.
Ontleend aan The Economist 31.10.2015: Greater than the sum of its parts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten