Tricks en trucs in economsiche concurrentie

Nog een paar aantekeningen uit The Economist van 20 juni. Allereerst het nieuws dat de autoriteiten weer belangstelling lijken te krijgen voor de afspraken tussen retailers en merkartikel fabrikanten. Er is al heel lang debat over het effect van slotting fees (bedragen die supermarkten eisen voor goede schapruimte), die een drempel voor toetreding van nieuwe spelers zijn, en promotional fees, die een vergoeding zijn voor de reclame die supermarkten voor de A-merken maken, en waarmee ze hun eigen huismerken minder aantrekkelijk maken. Overigens zijn er nog veel meer van dergelijke soorten vergoedingen.
De Britse FRC heeft aangekondigd er weer eens naar te gaan kijken. The Economist constateert dat de consument zelf veel actiever is, die stemt met de voeten richting de deep discounter. De markt werkt.
Ook interessant is een artikel over een handelsoorlogje tussen de VS en zijn buurlanden. Zeven jaar geleden bedacht het Amerikaanse Congress dat rund- en varkensvlees gelabelled moest zijn met het land voor oorsprong. De WTO heeft nu (tot mijn verbazing overigens) verordeneert dat dat niet mag, na klachten van Mexico en Canada. Die zinnen nu op vergeldingsmaatregelen. Die kun je optimaal kiezen. De strategie schijnt te zijn om een productpakket te kiezen dat alle staten van de VS treft, zodat er veel druk op congresleden ontstaat. Het niveau van het tarief moet je dan, zo leert het verleden, niet zo hoog stellen dat bedrijven failliet gaan, maar net daaronder: aan dode gegijzelden heb je niet veel meer, zo merkt het blad op. En ook slim is een carrousel, waarbij je van tijd tot tijd producten met een staf-invoerheffing vervangt door andere. Dat levert weer nieuwe stampij en druk op congresleden op.