Op Foodlog loopt een discussie over de varkenshouderij. Ik meende me daar gisteren in te moeten mengen en voor wie niet door wil klikken, hier hetzelfde berichtje (voor eigen hergebruik wou ik het ook in de eigen cloud opbergen):
In een discussie onlangs op HAS Den Bosch met transitiedenkers uit de Peelhorst werd me duidelijk dat je in deze discussie onderscheid moet maken tussen een aantal 'grote jongens': families van varkenshouders die op diverse plekken in Europa / de wereld grootschalig varkens houden, tegen een lage kostprijs. Een vorm van kennis export en bijdrage aan de voedselvoorziening waar je ook trots op zou kunnen zijn. Vaak doen ze dat ook daar waar ze begonnen zijn: bv. in de Peel. Mijn informant somde zo meer dan 5 familienamen op als voorbeeld alleen al.
In de knel komen de middenbedrijven, kleinere gezinsbedrijven die daar niet tegenop kunnen en internationaal aan mee kunnen / willen doen. Dat heeft kenmerken van de middenbedrijven die altijd in de knel komen als technologie zich ontwikkelt om via hogere arbeidsproductiviteit inkomens te realiseren die vergelijkbaar zijn met die in de stad.
Doet me erg denken aan de akkerbouwers van 40 ha in mijn 'home town' Flevoland die begin jaren negentig ten tijde van de verandering in graanbeleid in de knel kwamen en waar voor hen geen grond te koop was tegen aanvaardbare prijzen. Daar zag je allerlei strategien: een groep jongere boeren die een aantal jaren draaiden en het bedrijf in de vingers hadden, schakelden succesvol om naar een nieuw concept: biologisch (cooperatie Nautilus, met ups en downs). Een minstens zo grote groep stopte, verkocht grond, of nam er een baan bij, veelal bij andere partijen in de keten (van aardappelvrachtauto-chauffeur tot makelaar). Een enkeling winst via huur en koop van land het (nog) wel vol te houden in de schaalvergrotingsrace.
Vraagje aan het panel: klopt deze analogie voor de concentratiegebieden ?
In de knel komen de middenbedrijven, kleinere gezinsbedrijven die daar niet tegenop kunnen en internationaal aan mee kunnen / willen doen. Dat heeft kenmerken van de middenbedrijven die altijd in de knel komen als technologie zich ontwikkelt om via hogere arbeidsproductiviteit inkomens te realiseren die vergelijkbaar zijn met die in de stad.
Doet me erg denken aan de akkerbouwers van 40 ha in mijn 'home town' Flevoland die begin jaren negentig ten tijde van de verandering in graanbeleid in de knel kwamen en waar voor hen geen grond te koop was tegen aanvaardbare prijzen. Daar zag je allerlei strategien: een groep jongere boeren die een aantal jaren draaiden en het bedrijf in de vingers hadden, schakelden succesvol om naar een nieuw concept: biologisch (cooperatie Nautilus, met ups en downs). Een minstens zo grote groep stopte, verkocht grond, of nam er een baan bij, veelal bij andere partijen in de keten (van aardappelvrachtauto-chauffeur tot makelaar). Een enkeling winst via huur en koop van land het (nog) wel vol te houden in de schaalvergrotingsrace.
Vraagje aan het panel: klopt deze analogie voor de concentratiegebieden ?
PS ook interessant: de nieuwe uitgave van Boerenbusiness met een verhaal over de problemen van Vion en een over de kracht van Tonnies. Dit is een gevecht in een Europese markt, we moeten niet al te Nederlands perspectief nemen in de analyse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten