Go North, young man

Een van de problemen om tot handelen te komen in het klimaatprobleem is het feit dat de kosten en baten uiteenlopen. Veel landen horen bij de verliezers, maar sommige landen gaan profiteren van de opwarming. Klaus Desmet van de Carlos III Universiteit in Madrid en Esteban Rossi-Hansberg van Princeton hebben een model gemaakt en een NBER paper geschreven zo lees ik in The Economist.
Ze wijzen er op dat 90% van de voedselproductie van 10% van het areaal komt, dus je kunt een beetje schuiven. In extreme scenario's helpt dat niet, dan zou de agrarische productiviteit nul worden (dat lijkt me wel heel erg laag, en de productiviteitsontwikkeling van nul in plaats van 1 a 2% is ook niet best, maar dat overleeft de mensheid).
Interessant is dat als je mensen vrij over de wereld laat verhuizen, de welvaartseffecten van de meest voor de hand liggende klimaatscenario's erg meevallen. De mensen verhuizen naar het Noorden. Bij een stijging van 2 graden aan de evenaar en 6 aan de Noordpool verschuift het zwaartepunt van veel productie (ook in de industrie) van Frankfurt naar Oslo, van Dallas naar Chicago.
De ellende ontstaat als mensen niet mogen verhuizen. Welvaartsverliezen nemen dan dramatisch toe. De auteurs deden een modelrun met een verhuisverbod rond de 45e breedtegraad, dat is door het noorden van de VS en door Zuid Europa. 1 miljard mensen woont nu ten noorden van die lijn, 6 miljard er onder. In dat geval heeft het Noorden een welvaartswinst, het zuiden een enorm verlies.
Overigens haalt The Economist een andere studie aan die suggereert dat het geografisch aspect wellicht wordt overschat: de productiviteit in sommige grote steden in het Noorden zijn niet een gevolg van de ligging, maar van netwerk-effecten. Die bestaan ook in warme plekken.
Klimaatsverandering roept dus op tot volksverhuizing: jongelui die veehouder willen blijven moeten misschien Noors leren en verhuizen. Het alternatief is hier blijven en Spaans en wijnbouw leren.

The Economist 8.12.2012: Heated debate