Franse inzichten

De Duitse graanvelden leken mee een goede plek een boekje te lezen dat door Franse graantelers is geinitieerd. In plaats van het dumpen van mest op de stoep van de prefecture of het slopen van een McDonald’s, besloot een groep Franse graantelers een slag om de ideeen aan te gaan met onderzoekers en academici. Zo staat het op de kaft van “Tomorrow’s world needs the Farmers” (ed. Jean-Francois Gleizes, uitgegeven door L’Aube). Lijkt me ook meer bij de Franse cerealiers passen dan de genoemde alternatieven.

Tot de auteurs van de essays behoren een aantal mensen van naam die niet dagelijks in de wetenschappelijke journals zijn te vinden maar wel hoge posities hebben. De analyses komen vrij sterk overeen met wat ook hier ten lande in het kader van Schaarste en Transitie issues. Zo is er een mooie geo-politieke analyse (de wereld wordt weer multi-polair en daarmee minder stabiel).

Meest opvallend vond ik de worsteling van de akkerbouwers met hun plek in de Franse economie. Waar ik dacht dat de Fransen die sector toch zien als de ‘petrole vert’ (de groene olie), krijg je uit sommige bijdragen toch een andere indruk. Verschillende auteurs zien kansen voor de Franse akkerbouw voor export naar de wereldmarkt, in het bijzonder ook Noord-Afrika en het Midden-Oosten maar vragen zich af of ze van de maatschappij daarvoor wel de ruimte en ondersteuning (via bv. onderzoek) krijgen. En dan gaat het niet alleen om GMO of minder milieuvervuilend te produceren of meer areaal aan natuur te besteden.

Zo stelt de filosoof Francois Ewald dat we in een tijd leven van het neo-Rousseauisme. Net als Rousseau denken we dat alle kwaad uit de mens komt, en we zien het overal. We hebben de natuur verloren en verwoesten het milieu. There is less to be done than to be undone. Het Utopia van vandaag de dag is dat van de standstill, terugkeer naar wat er verloren zou zijn gegaan. Utopia is de weigering tot verandering, niet willen opgeven om te verbeteren. We gebruiken de energie voor een sur-place. Laten we leren Athene te verlaten en de weg terug naar Sparta te vinden, zo kenschetst Ewald de mentaliteit. Rousseauism is an isolating craze, it is community centred. Isolatie is ideaal. De rol van de wetenschap was om vrijheid te creëren, ons onafhankelijker te maken. Maar dat is nu gevaarlijk, het moet onder het gezag van de ethiek worden geplaatst.

De peasants mogen dan farmers zijn geworden, in de neo-Rousseauistische gedachtengang zou dat terug moeten worden gedraaid. Maar weinig Fransen hebben nog contacten in de landbouw. Hoe meer de sociale banden verwateren, hoe meer het platteland wordt geidealiseerd. Stadsmensen bouwen, zo stelt Pierre Radin- een emotionele band op met een platteland dat gewaardeerd wordt vanwege zijn wilde oorsprong, de natuur. Het feit dat een deel van de bevolking de landbouw beschuldigt van het beschadigen van de natuurlijke omgeving is diep shockerend voor platteland dat minstens zo respectvol richting de natuur is als de stadsmens.

Kortom, een interessante bundel, die hier en daar ook nog over het landbouwbeleid gaat, maar minder dan je zou denken. En nauwelijks een pleidooi bevat voor veel ondersteuning uit het GLB. Zie verder:

http://www.passioncereales.fr/forum