arm en rijk in eten

Er is veel belangstelling voor de vraag hoe je 9 miljard mensen te eten geeft, maar minder voor de vraag hoe je ze kwalitatief goed te eten geeft. Een goed idee van The Economist om daar eens bij stil te staan.

Al lang is bekend dat je met relatief simpele maatregelen een hoop kunt doen. Sterker: de beste manier om geld te besteden in ontwikkelingslanden is met goedkope Vitamine A preparaten voor kinderen, of jodium toevoegen aan zout. De effecten daarvan op kindersterfte, betere leerprestaties e.d. zijn groot en omdat mensen daar jaren plezier van hebben is het rendement per geinvesteerde euro of dollar enorm. Jammer dat het zo weinig sexy is. Overigens zijn grote multinationals nu deze verantwoordelijkheid maar aan het oppakken en ook plantenveredelaars hebben zich op 'biofortified crops' geworpen door kwaliteit in te kruisen, zoals in "gouden rijst".

Mensen willen daar ook voor betalen, hoe arm ze ook zijn. Als het maar aantoonbaar werkt. Een mooi voorbeeld is een waterleidingbedrijf in het toch niet erg neo-liberale Cambodja. De Phnon Penh Water Supply Autority heeft kans gezien zelfs de armsten voor water te laten betalen. In plaats van 72% "non-revenue water" heeft het nu nog maar 6% waterafgifte waar niet voor betaald wordt. Tappunten worden bemeterd en sommigen verkopen water door. Zoals bij de mensen die op de vuilnisbelt vuilnis sorteren. Daar zitten mensen bij die graag betalen (ook omdat ze schoon water nodig hebben om flesjes te spoelen), en nu ze verzekerd zijn van schoon water op elk moment, kunnen ze simpelweg meer flesjes rapen en verkopen. Specialisatie en omzetvergroting. Die mensen willen niet meer terug naar de oude situatie waarin ze ver moesten lopen voor hun water en niet wisten of het er zou zijn en soms zich met modderwater tevreden moesten stellen.

Economist 26.3.2011:
The Worth of Water
Hidden Hunger - Agriculture and nutrition