De ideeen over het managen van duurzame ontwikkeling gaan terug op een conferentie in Rio de Janeiro, de VN Top over de Aarde, in 1992. In het boek over RIA (zie de blog van gisteren) beschrijft Martin Janicke dat het Rio model niet zozeer een machts-aanpak is, maar een vrijwillig proces van innovatie en leren in beleid op basis van een kennis-intensieve strategie. En dat dit komt omdat de conferentie werd gedomineerd door kleine landen als Nederland, Zweden en Denemarken, en niet de VS.
Hij beschrijft ook dat er een nadeel aan deze aanpak zit. Het is allemaal wel erg vrijwillig en gaat vaak fout in een succesvolle invoering omdat de institutionele krachten te weinig aandacht krijgen. De belangrijkste uitdaging blijft dan om met machtige (powerful) weerstand om te gaan.
Grappig, want dat constateerden we in het transitieonderzoek in Wageningen als ook in een NWO Energieprogramma ook al eens.
De auteur concludeert ook nog dat er een behoorlijk hoge (positieve) samenhang is tussen heldere, strenge milieuwetgeving en concurrentiekracht. Zodat het wel meevalt met een race to the bottom. En hij geeft een mooi figuurtje voor de beleidscyclus. Een van de betere papers dus in dit boek
Martin Janicke: Evaluation for Sustainable development: the Rio model of governance. In Clive George and Colin Kirkpatrick: Impact assessment and sustainable development, Edgar Elgar, 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten