geen geld, geen zwitsers maar verordeningen

De EU heeft een relatief klein budget, maar 2% van het nationaal inkomen. Dat leidt er toe dat de Commissie en Parlement om hun macht te verstevigen wel moeten grijpen naar het instrument van de regelgeving. Want dat is goedkoop: dat kost alleen het salaris van wat ambtenaren, de kosten zijn voor degenen die door de regelgeving worden getroffen.

Als gevolg daarvan worden nationale parlementen "gecastreerd": ze krijgen ingewikkelde wetgeving bedacht door nationale diplomaten, over hun bureau's die snel moet worden aangenomen. De macht is verschoven van openbaar toegankelijke parlementen naar de gesloten wereld van de kanselarijen.

Dat betoogt Perry Anderson, zo lees ik in een recensie in the Economist van een week geleden. "The New Old World" is een pil van 561 pagina's die verder vernietigend wordt gerecenseerd, maar dit is een interesant inzicht.