Sociaal culturele duurzaamheid

Duurzame ontwikkeling is een begrip dat lastig op goede wijze handen en voeten te geven is, en dat geldt al helemaal voor de zgn. people-kant, het sociaal-culturele. Reden voor een proefschrift dus. Birgit Boogaard van de vakgroep Rurale Sociologie deed me het boekje toekomen waarop ze eind oktober promoveerde.
De auteur zocht uit hoe in Nederland en Noorwegen de burgers, gewapend met digitale camera op bedrijfsbezoek, tegen de moderne veehouderij aankijken. Het blijkt bij de burger te draaien om drie kernwaarden: natuurlijkheid, traditie en moderniteit. Dat levert natuurlijk dilemma's op. Temeer omdat die kernwaarden ook nog een positief en een negatief gezichtspunt hebben.
Interessant is de vergelijking met Noorwegen. Het land heeft over het algemeen dezelfde Skandinavische waarden en normen als Nederland, maar tegen de veehouderij wordt anders aangekeken: De Noren zien de veehouderij als onderdeel van een overgangsgebied tussen stad en natuur. De Nederlanders zien landbouwhuisdieren als onderdeel van de natuur. Echte natuur hebben we hier blijkbaar niet.

Het onderzoek leert ook nog dat mensen overtuigen met informatie, bv. in de vorm van een flyer, niet werkt. Al was het maar omdat het overgrote deel niet geinteresseerd is in zulke informatie.
Dit alles en nog meer gaat gepaard met een aantal alleraardigste stellingen:
· Children's books and children's farms strongly convey an image of the 'rural idyl', shaping a romantic image of farming at an early age. This completely neglects the importance of modernity in farming, which children should also learn about.
· The ultimate blurring of the boundary between consumption and affection in human-animal relationships is vegetarian cat food.

Birgit K. Boogaard: The Socio-Cultural Sustainability of Animal Farming - an inquiry into social perceptions of dairy farming in the Netherlands and and Norway. PhD thesis, Wageningen, 2009.